فیلم دادگاه شیکاگو هفت یا The Trial of the Chicago 7 یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۲۰ به نویسندگی و کارگردانی آرون سورکین فیلمنامه نویس مشهور هالیوود است. در این فیلم بازیگران مشهوری از جمله ساشا بارون کوهن، ادی ردمین، یحیی عبدالمتین دوم، جرمی استرانگ، جوزف گوردون لویت، توماس میدلتیچ، فرانک لانگلا، ویلیام هرت، مایکل کیتون و مارک رایلنس به ایفای نقش پرداخته اند. برای معرفی و نقد The Trial of the Chicago 7 در ادامه با ما همراه باشید.
بیشتر بخوانید: سرنوشت و زندگی در دستان شما؛ معرفی و مروری بر نقد انولا هولمز
اگر فیلم The Trial of the Chicago 7 را ندیده اید:
رویا و گلوله ای در سر؛ معرفی فیلم The Trial of the Chicago 7
با اینکه تنها مدت کمی از اکران فیلم دادگاه شیکاگو هفت یا The Trial of the Chicago 7 می گذرد این فیلم موفق شده تا جایگاه خوبی را در رتبه بندی ها از آن خود کند به طوری که عده بسیاری این فیلم را یکی از قدرتمندترین مدعیان اسکار ۲۰۲۱ می دانند.
داستان این فیلم بر اساس یک اعتراض واقعی در دهه ۶۰ میلادی به جنگ ویتنام است. رهبران جنبش اعتراضی ضد جنگ به دادگاه فراخوانده شده تا محاکمه شوند. آن ها معتقدند که نخست پلیس خشونت را آغاز کرده است ولی مقامات مایل اند تا آن ها گناهکار شناخته شوند.
این فیلم هیجان، درام، گره گشایی و تاریخ را همزمان در دل خود جای داده است. علاوه بر این حتی رگه هایی از طنز را می توان به سادگی در آن مشاهده کرد. به طور کلی فیلم The Trial of the Chicago 7 فیلمی سرگرم کننده و جذاب است که قادر است تاریخ را به شیوه ای جذاب با روایتی درهم تنیده بازگو کند.
اگر فیلم هایی مانند شبکه اجتماعی، استیو جابز، چند مرد خوب و یا بازی مالی برای شما جذاب بوده است حتما این فیلم را ببینید.
فیلم دادگاه شیکاگو هفت از همان ابتدا تکلیف خود را مشخص می کند. صحنه هایی از تاریخ، ترور روای جمهور، اعزام به جنگ ویتنام و اعتراضات افرادی که با این جنگ مخالف اند. سردسته های مختلف اعتراضات که هر کدام رویه متفاوتی را در پیش می گیرند. “مارتین لوتر کینگ رویایی در سر داشت ولی الان تو سرش یه گلوله است.”، افرادی که صلح طلبی را اولویت اصلی اعتراض می دانند، افرادی که طرز ساخت کوکتل مولوتوف را به دانش آموزان نوجوان آموزش می دهند، افرادی که می گویند اگر پلیس اقدام خشونت آمیزی کرد، آن ها هم خشن خواهند بود. همه این افراد یک چیز می خواهند. صدایشان را به اجلاس برسانند و جنگ ویتنام تمام شود.
حالا جنگ تمام نشده، اعتراض به خشونت کشیده شده و سردسته اعتراضات به دادگاه احضار شده اند. افرادی که مقامات معتقدند مسئولیت اصلی درگیری متوجه آن هاست.
بیشتر بخوانید: بهترین فیلم های ۲۰۲۰
معرفی نویسنده و کارگردان؛ آرون سورکین
برای علاقمندان سینما نام آرون سورکین نام آشنایی است. او یکی از مطرح ترین نویسندگان هالیوودی است که حالا دومین فیلمش را کارگردانی کرده است. او نویسنده فیلمنامه فیلم های مطرح شبکه اجتماعی، استیو جابز و چند مرد خوب بوده و علاوه بر این نویسندگی و کارگردانی بازی مالی را نیز برعهده داشته است. او برای فیلمنامه شبکه اجتماعی برنده جایزه اسکار شده و علاوه بر این بارها برای این جایزه نامزد شده است.
نام آرون سورکین بر روی این فیلم تقریبا تا حد زیادی به ما می گوید که با چه فیلمی طرف خواهیم بود. فیلمی با داستان واقعی، حالتی رمز آلود با گره گشایی های جذاب که البته بخش زیادی از آن در دادگاه می گذرد، بارزترین صفات اغلب فیلمنامه های سورکین است.
اگر فیلم را دیده اید؛ نقد The Trial of the Chicago 7
آغاز فیلم، تداخل دیالوگ ها به یکدیگر که نشان دهنده شخصیت ها و دید آن ها به این اعتراض است و روایت هایی از تاریخ آن زمان آمریکا یک شروع کوبنده برای مخاطب است. پس از آن نشان داده نمی شود که سرنوشت آن اعتراض چه شد ولی مخاطب تا حد زیادی از کلیت ماجرا با خبر است. این جزئیات ماجراست که درام فیلمنامه را پیش می برد.
همه میدانیم که اعتراضات به خشونت کشیده شده است و افراد زیادی آسیب دیده و یا حتی کشته شده اند. ولی به عنوان مثال اینکه هیدن بر خلاف ظاهر مبادی آدابش چگونه در این مسئله نقش داشته یکی از نقاط عطف فیلم است. سورکین به عنوان یک فیلمنامه نویس به خوبی می داند که نباید در آنچه برای تاریخ واضح است معما ایجاد کند. او معما، نقاط عطف و کشش را در تمرکز بر مسائل کوچک خلق می کند و به آن ها ابعادی بسیار بزرگتر از آنچه تاریخ نشان خواهد داد می بخشد.
به عنوان مثال تاریخ شاید این مسئله که هیدن فریاد زد “اگه قراره خون ریخته بشه…” در حالی که باید به جای “خون” از “خون ما” استفاده می کرد تا نشان دهنده آمادگی برای قربانی شدن و قربانی نکردن باشد، را از قلم بیندازد ولی همین جزئیات ساده در زندگی عادی و فیلمی که شاهدش هستیم نقطه عطف جذابی خلق می کند.
شخصیت هایی که زنده اند
فیلم The Trial of the Chicago 7 در شخصیت پردازی کاملا بهینه و عالی عمل می کند. او باید بار زیادی را به دوش بکشد. تنها ۸ نفر به عنوان رهبران جنبش در صف متهمین هستند. علاوه بر آن ها آدم بدهای داستان، وکلا، خانواده و پلیس های جاسوس و خیلی های دیگر نیز نیازمند شخصیت پردازی اند. با این وجود نمی توان گفت که فیلم در این مسئله حتی ذره ای کوتاهی کرده است و در دو ساعت و ده دقیقه بهترین عملکرد خودش را به نمایش می گذارد. همه شخصیت ها در فیلم نفس می کشند. به جز کاراکترهای اصلی مانند ابی، هیدن، کانستلر، شولتز و قاضی سایر کاراکترها نیز در کوتاه ترین مدت جایگاه اصلی خود را پیدا می کنند.
حتی کاراکترهایی مانند جری و رنی که وابسته به ابی و هیدن تعریف می شوند با مسائل کوچکی مانند روابط عاطفی، محبت و شرافت نیز دست و پنجه نرم می کنند و مستقل تعریف می شوند. یک جمله کوتاه از رنی در رابطه با دختری که دوست دارد و خانواده ش مخالف با این جریان هستند یا یک دیالوگ طنز از رنی که دلشکسته از محبت زن جاسوس در میانشان است کافی است تا آن ها کاراکتر خود را پیدا کنند. یا دیوید دلینجر که یکی دیگر از ۷ متهم اصلی است تنها با یک سکانس و دو نما وجهه مرد خانواده ش را ابراز می کند.
سورکین برای شخصیت پردازی کاراکترهای این فیلم پرکاراکتر تمامی ابزار را به کار می گیرد. او از جریان داستان برای شخصیت پردازی رنی بهره می گیرد. در شخصیت پردازی جری به بار طنز فیلم اضافه کرده و آن را از خشکی خارج می کند. در انتخاب بازیگر به پرداخت شخصیت های شولتز و رمزی کلارک کمک کرده و با این وجود شخصیت های قابل لمسی خلق می کند.
گذشته به ما جهت داده و آینده درباره ما قضاوت خواهد کرد
در فیلم The Trial of the Chicago 7 حتی آدم های بد دارای ویژگی های انسانی اند. به عنوان مثال دادستان فعلی انتقام جویی منطقی دارد و یا قاضی با وجود همه صفات شیطانی ای که از خود به نمایش می گذارد، رگه هایی از طنز داشته و حتی در صدور اجازه احضار رمزی کلارک خلاف تصور عمل می کند. شولتز نیز به عنوان دادستان دادگاه، انسانی شریف در جایگاهی ظالمانه است. او این جایگاه را رها نمی کند ولی با وجود حضور در آن شرافت خودش را حفظ می کند. او انسانی است که شغلش را به بهترین نحو انجام می دهد و با این حال آدم بدی نیست.
با اینکه فیلم درباره محاکمه سیاسی افرادی بی گناه است ولی نبرد حاضر در فیلم نبرد خیر و شر نیست. نبرد برای به دست آوردن حقوق و ساختن جامعه ای مطابق آنچه که خیال می کنند باید باشد، است. حتی یکی از درگیری ها میان هیدن و ابی شکل می گیرد که ظاهرا هر دو در یک جبهه قرار دارند ولی دارای اختلاف عقیده ای بوده که نفرت یکی از دیگری را باعث می شود. در این روند شخصیت ابی به عنوان یک فرد دلقک آرام آرام دارای بعد عقلانی شده و شخصیت هیدن نیز تا حدی متحول می شود.
ابی در این فیلم به نوعی نقش تیپ شخصیتی جوکر یا دلقک را در داستان گویی ایفا می کند. تیپ شخصیتی جوکر، راوی بی غرضی است که معمولا در هیچ یک از طرفین خیر و شر جای نمی گیرد و مبارزه نمی کند. او همیشه واقعیت را گوشزد می کند و خوب و بد را به عنوان تضادهایی در جهان پذیرفته است. استندآپ های ابی بار زیادی از روایت داستان را برعهده دارند. نکته جالب این است که این کهن الگوی واقعیت گوی بی جبهه که در گذشته تنها ناظر و راوی بود حالا در اینجا نقش پذیرفته و نه تنها جبهه خود را برای مبارزه انتخاب کرده که حتی بابت آن محاکمه می شود. او دادگاه را به سخره می گیرد. هیدن و افکارش را مسخره می کند و حتی در جایی که ممکن است صرفا به خاطر یک کلمه ورق دادگاه به ضرر آن ها برگردد، ضعف دستورزبانی را گوشزد می کند.
یک بار مردی گفت که من آمده‌ام تا بین پسر و پدر و دختر و مادر اختلاف بیاندازم. می‌دانید چه شخصی این جمله را گفته است؟
دوستت؟جری؟
نه. عیسی مسیح. مطمئنا این‌طور به نظر می‌آید که احتمالا او به بچه‌ها می‌گوید که باید پدر و مادر خود را بکشند تا اینکه آیه قبل و بعد را می خوانید و متوجه می شوید که منظور اصلی چیست.
او علاوه بر این می گوید که گذشته به ما جهت داده است و آینده درباره ما قضاوت خواهد کرد. ساشا بارون کوهن قطعا بهترین انتخاب برای این نقش است. نه تنها شباهت چهره عجیب او به شخصیت واقعی ابی، سابقه حضور او در نقش های کمدی این مسئله را ثابت می کند، بازی او با وجود حضور دربرابر بهترین بازیگران برنده اسکار یکی از بهترین بازی های فیلم است و از ظرافت و قدرت لازم برخوردار است.
این فیلم با وجود آنکه در ظاهر به داستانی مربوط به دهه شصت میلادی می پردازد ولی تا حد زیادی حوادث امروزه را نیز هدف گرفته است. نژاد پرستی واضح قاضی دادگاه و یا جنگ های بی دلیلی که هنوز جوانان حتی وطن خودشان را به کشتن می دهد و یا محاکمه هایی که تنها در عنوان صفت سیاسی را به دوش نمی کشند، هنوز که هنوز است مسائلی متعلق به امروز اند. این فیلم به خوبی نشان می دهد که انسان های شریفی وجود داشته اند که برای اهداف خود تا پای جان جنگیده اند. حتی اگر هدفشان خاموش کردن آتش جنگ بوده است.
تا زمانی که افرادی مانند هیدن برای ستم حتی وابسته به جایگاه، سن و سال و … احترام قائل اند و دربرابرش بر می خیزند این اتفاقات مجال رخ دادن پیدا می کند. شاید مرور نام قربانیانِ جهل و ظلم چنین افرادی، بیشتر از هر چیز شایسته احترام و از جا برخاستن باشد و بهانه ای باشد برای اثبات برحق بودن و تلاش برای بازپس گرفتن این حق.